Integracja psychoterapii oznacza poszukiwanie czynników i zjawisk wspólnych w psychoterapii. Zwraca uwagę na istotne aspekty praktyki, obecne w większości podejść terapeutycznych. Oznacza także dążenie do przekroczenia ograniczeń wynikających z założeń dominujących w ramach jednej szkoły terapeutycznej. Integracja może zachodzić na poziomie teorii (integracja teoretyczna), technik (integracja techniczna) a najczęściej na obu poziomach (integracja asymilacyjna). W rozważanych podejściach do integracji należy jednak pamiętać, że teoria i techniki zwykle nie są zagadnieniami ściśle ze sobą związanymi, zatem omówienie konkretnej techniki w określonym kontekście teoretycznym nie wyklucza jej zastosowania w innym. Pomimo braku sztywnych związków między techniką i teorią, należy pamiętać, że przenoszenie określonej techniki do różnych systemów, zmienia kontekst jej zastosowania, tym samym zmienia jej znaczenie a być może wpływa nawet na jej użyteczność. Elastyczność charakterystyczna dla zintegrowanej psychoterapii pozwala dostosować interwencję do indywidualności osoby i problemów każdego klienta. Umożliwia także uwzględnienie zmiennych kulturowych, z czego korzysta doświadczony praktyk zintegrowanej psychoterapii.

Książka ta stanowi wnikliwe i kąśliwe spojrzenie na zawód terapeuty. Robyn M. Dawes, uznany psycholog i naukowiec, poddaje krytycznej analizie niektóre z najbardziej popularnych współczesnych założeń klinicznych i metod terapeutycznych. Jak zauważa, panuje powszechne przekonanie, że poczucie własnej wartości jest podstawową cechą warunkującą spełnienie, wydarzenia z dzieciństwa determinują losy człowieka w wieku dorosłym, a „zanim będziesz mógł kogoś pokochać, musisz najpierw pokochać samego siebie". Poprzez dokładną analizę badań naukowych przeprowadzonych w tych obszarach Dawes dowodzi, że wszystkie te powszechne założenia są w przeważającym stopniu nieprawdziwe. Większość ludzi, którzy mieli nieszczęśliwe dzieciństwo, prowadzi zdrowe i efektywne życie w wieku dorosłym, a osoby o niskim poczuciu własnej wartości często mają wybitne osiągnięcia. Dawes odnosi się ironicznie do profetycznych ambicji terapeutów i podejmuje kwestię fałszywych twierdzeń psychologów występujących w roli biegłych sądowych, przekonując jednocześnie, że ich błędna ekspertyza stanowi poważne zagrożenie dla wymiaru sprawiedliwości. „Robyn Dawes w sposób umiejętny i zarazem zatrważający obnaża wady niektórych z najgłębszych 'prawd' psychoterapeutów, tworząc w ten sposób genialną książkę - o genialnej wizji, genialnie napisaną i o gigantycznych implikacjach". ELIZABETH LOFTUS, profesor psychologii University of Washington, autorka książki Witness for the defense

ISSN 1896-1800 W numerze [Contents]: Sławomir Śpiewak, Maria Lewicka : Dyskusja wokół tekstu Tomasza Witkowskiego i Pawła Fortuny „O psychobiznesie, tolerancji i odpowiedzialności, czyli strategie czystych uczonych” [Discussion around the paper “On psycho-business, tolerance and responsibility or strategies employed by pure scientists” by Tomasz Witkowski and Paweł Fortuna], s. 289–294; Tomasz Witkowski, Paweł Fortuna : O psychobiznesie, tolerancji i odpowiedzialności, czyli strategie czystych uczonych [On psycho-business, tolerance and responsibility or strategies employed by pure scientists], s. 295–308; Hanna Brycz : O prowokacji, czystości i uczonych [On provocation, purity and scientists], s. 309–312; Szymon Chrząstowski : O dialogu (a raczej jego braku) między psychologami akademickimi i psychoterapeutami [On the dialogue (or its lack) between psychotherapists and academic psychologists], s. 313–317; Maciej Dymkowski : W sprawie teoretycznego zaplecza psychoterapii [On the theoretical basis of psychotherapy], s. 318–320; Tadeusz Gałkowski : O strategiach wobec psychobiznesu [Strategies concerning psycho-business], s. 321–325; Janusz Grzelak : Czy krzywe prostuje krzywe? [Do curves straighten curves?], s. 326–328; Grzegorz Gustaw, Krzysztof Brocławik : Homeopatia Witkowskiego [Yet another hoax], s. 329–335; Maciej Haman : Racjonalne powody akceptacji koncepcji pseudonaukowych: dążenie do prostoty,społeczny podział pracy w nauce i fałszywe dychotomie pojęciowe [Rational reasons for acceptance of pseudoscientific theories: Need for simplicity,division of labor in science, and false conceptual dichotomies], s. 336–340; Jarosław Klebaniuk : Nie warto, panie Witkowski, czyli dlaczego trudno walczyć z pseudonauką [It is useless, Mr Witkowski – or why is it so difficult to fight pseudo-science?], s. 341–345; Wojciech Kulesza : O paranaukowym paradowodzie na paranaukowość nauki, czyli o prowokacji dziennikarskiej,ale nie naukowej [On the quasi-scientific quasi-proof of the quasi-scientific character of science or on the journalist but not scientific provocation], s. 345–348; Wiesław Łukaszewski : Kto kogo? Komentarz do artykułu Tomasza Witkowskiego i Pawła Fortuny „O psychobiznesie, tolerancji i odpowiedzialności, czyli strategie czystych uczonych” [By who to whom? Commentary on the article by Tomasz Witkowski and Paweł Fortuna: “On psycho-business, tolerance and responsibility or strategies employed by pure scientists”], s. 349–352; Krzysztof Mudyń : Miejsce nauki i psychologii w kulturze zdominowanej ideologią wolnego rynku [The place of science and of psychology in a culture dominated by the ideology of a free market],s. 353–361; Michał Parzuchowski : O nieskuteczności prowokowania nieufności [On the ineffectiveness of provoking distrust], s. 362–365; Paweł Smółka : Jak psychologowie akademiccy mogą przeciwdziałać szerzeniu się „szamańskich praktyk” na rynku usług psychologicznych? [How can academic psychologists counteract the dissemination of malpractices on the market of psychological services?], s. 366–369; Maciej Świeży : Czy „naukowe” oznacza „skuteczne”? [Does “scientific” mean “effective”], s. 370–371; Tomasz Witkowski , Paweł Fortuna: Skoro jest tak dobrze, to dlaczego jest tak źle? [If everything is alright why is everything so wrong?], s. 372–382.